Bazı insan rezilleri, geçmişteki karanlık bir dönemin hayaletlerinden gelirler, ruhları hiçbir zaman dağılmaz ve her zaman geçmişin karanlığının tekrar düşmesini isterler. Gelişmiş ve aydınlık olan her şeye karşıdırlar, bu nedenle en iyi yaptıkları şey, eğitimsiz bir çöp grubunu kendi etraflarına toplamaktır ve sonra birlikte bayrak açarlar çünkü bu çöp grubu en kolay kandırılanlardır. Bu kalabalığın en büyük özelliği, ne kadar eksik olursa o kadar nefret etmeleridir. Kültürleri yok, bu yüzden eğitimli insanlardan nefret ederler. Zihinleri yok, bu yüzden akıllı insanlardan nefret ederler. Estetik anlayışları düşüktür, bu yüzden yüksek sanattan nefret ederler. Düşünceleri geridir, bu yüzden yenilikçi fikirlere nefret ederler. Düşünceleri yüzeyseldir, bu yüzden anlayamadıkları derin düşüncelerden nefret ederler. Sıradışıdırlar, bu yüzden her türlü mükemmel insana nefret ederler.
Bu nedenle, bu insanlık dışı varlıklar bu kalabalıkla birleşip onların duygularını körüklüyorlar, böylece o çöplere bir illüzyon yaratıyorlar ve gerçekten de kendilerini yeniden iyi hissediyormuş gibi sanmalarını sağlıyorlar. Bu kalabalık, her zaman destekledikleri bu insanlık dışı varlıkların belirli hedefler vermesini bekliyor. İnsanlık dışı varlıkların en iyi yaptığı şey ise insanları etiketlemek; bir kişi veya bir grup etiketlendiğinde, onların altındaki binlerce kalabalık hemen harekete geçiyor ve saldırıya geçiyor. Bu, onlara kısa bir süre içinde bir tür psikolojik denge sağlıyor ama gizli kalan gerçek ise, hala bir çöp olduklarıdır. Belki biraz daha zaman geçince, yaptıkları her şeyin anlamsız olduğunu, kendi davranışlarının son derece aptalca olduğunu ve beyinlerinin kapı arasında kalmış gibi olduğunu, tam bir beyin çöplüğüne dönüştüklerini fark edecekler.
Bu insanlık dışı varlıklar neden ortalığı karıştırıyor? Birincisi para için, bunu açıklamaya gerek yok. İkincisi ise, neredeyse ölüme yaklaştıkları için, ölmeden önce son bir çılgınlık yapmak zorundalar. Ölümüne yaklaştıkça daha da çılgınlaşıyorlar, ancak belki de öldüklerinde, taptıkları insanların ne olduğunu anlamayacaklar. Bunu kocaman bir hesaplama sisteminin içinde düşündüğümüzde, sonuçta sadece sistemin bir aracı. Eğer bu sistemin kendisi bir çıkmaz sokak ise, ne kadar desteklerseniz destekleyin, sonunda sadece bir çıkmaz sokak olacaktır. Bu nedenle, bir insanın insanlık dışı bir varlık haline gelmesinin temel nedeni aptallıktır. Aptallık, önemli bir ahlaki kusur ve önemli bir kişilik kusurudur, sonunda kişilik bölünmesine yol açar.
Bu yüzden bu insanlık düşkünlerinin en sık sergiledikleri durum, sanki iki zıt kişilikleri varmış gibi davranmalarıdır. Çünkü destekledikleri şeyle yüzleşemezler, özünde tamamen çürümüş bir maddeyi temsil ederler. Bir insanın bir dışkıyı sevmesi gibi, dışkıyı sevmeye devam ederler ve sonra dönüp İskoç usulü erişte yemeye giderler. Kendileri asla dışkıyı yemezler, ama onun büyüsüne kapılan kalabalık, birbiri ardına onu kapmak için yarışır. Kalabalık ne kadar keyifle yerse, bu insanlık düşkünlerinin inançlarını daha da sağlamlaştırır. Ve insanlık düşkünleri sürekli bayrak açıp haykırdıkça, kalabalık da psikolojik dengelerini bulur. İki grup, sanki bir hizmetçi ile bir misafir gibi, birbirlerini teselli eder ve ısıtırlar. Ticaret sona erdiğinde ve her şey bir anda dağıldığında, geriye yalnızca sonsuz bir boşluk ve umutsuzluk kalır.
This page may contain third-party content, which is provided for information purposes only (not representations/warranties) and should not be considered as an endorsement of its views by Gate, nor as financial or professional advice. See Disclaimer for details.
Bazı insan rezilleri, geçmişteki karanlık bir dönemin hayaletlerinden gelirler, ruhları hiçbir zaman dağılmaz ve her zaman geçmişin karanlığının tekrar düşmesini isterler. Gelişmiş ve aydınlık olan her şeye karşıdırlar, bu nedenle en iyi yaptıkları şey, eğitimsiz bir çöp grubunu kendi etraflarına toplamaktır ve sonra birlikte bayrak açarlar çünkü bu çöp grubu en kolay kandırılanlardır. Bu kalabalığın en büyük özelliği, ne kadar eksik olursa o kadar nefret etmeleridir. Kültürleri yok, bu yüzden eğitimli insanlardan nefret ederler. Zihinleri yok, bu yüzden akıllı insanlardan nefret ederler. Estetik anlayışları düşüktür, bu yüzden yüksek sanattan nefret ederler. Düşünceleri geridir, bu yüzden yenilikçi fikirlere nefret ederler. Düşünceleri yüzeyseldir, bu yüzden anlayamadıkları derin düşüncelerden nefret ederler. Sıradışıdırlar, bu yüzden her türlü mükemmel insana nefret ederler.
Bu nedenle, bu insanlık dışı varlıklar bu kalabalıkla birleşip onların duygularını körüklüyorlar, böylece o çöplere bir illüzyon yaratıyorlar ve gerçekten de kendilerini yeniden iyi hissediyormuş gibi sanmalarını sağlıyorlar. Bu kalabalık, her zaman destekledikleri bu insanlık dışı varlıkların belirli hedefler vermesini bekliyor. İnsanlık dışı varlıkların en iyi yaptığı şey ise insanları etiketlemek; bir kişi veya bir grup etiketlendiğinde, onların altındaki binlerce kalabalık hemen harekete geçiyor ve saldırıya geçiyor. Bu, onlara kısa bir süre içinde bir tür psikolojik denge sağlıyor ama gizli kalan gerçek ise, hala bir çöp olduklarıdır. Belki biraz daha zaman geçince, yaptıkları her şeyin anlamsız olduğunu, kendi davranışlarının son derece aptalca olduğunu ve beyinlerinin kapı arasında kalmış gibi olduğunu, tam bir beyin çöplüğüne dönüştüklerini fark edecekler.
Bu insanlık dışı varlıklar neden ortalığı karıştırıyor? Birincisi para için, bunu açıklamaya gerek yok. İkincisi ise, neredeyse ölüme yaklaştıkları için, ölmeden önce son bir çılgınlık yapmak zorundalar. Ölümüne yaklaştıkça daha da çılgınlaşıyorlar, ancak belki de öldüklerinde, taptıkları insanların ne olduğunu anlamayacaklar. Bunu kocaman bir hesaplama sisteminin içinde düşündüğümüzde, sonuçta sadece sistemin bir aracı. Eğer bu sistemin kendisi bir çıkmaz sokak ise, ne kadar desteklerseniz destekleyin, sonunda sadece bir çıkmaz sokak olacaktır. Bu nedenle, bir insanın insanlık dışı bir varlık haline gelmesinin temel nedeni aptallıktır. Aptallık, önemli bir ahlaki kusur ve önemli bir kişilik kusurudur, sonunda kişilik bölünmesine yol açar.
Bu yüzden bu insanlık düşkünlerinin en sık sergiledikleri durum, sanki iki zıt kişilikleri varmış gibi davranmalarıdır. Çünkü destekledikleri şeyle yüzleşemezler, özünde tamamen çürümüş bir maddeyi temsil ederler. Bir insanın bir dışkıyı sevmesi gibi, dışkıyı sevmeye devam ederler ve sonra dönüp İskoç usulü erişte yemeye giderler. Kendileri asla dışkıyı yemezler, ama onun büyüsüne kapılan kalabalık, birbiri ardına onu kapmak için yarışır. Kalabalık ne kadar keyifle yerse, bu insanlık düşkünlerinin inançlarını daha da sağlamlaştırır. Ve insanlık düşkünleri sürekli bayrak açıp haykırdıkça, kalabalık da psikolojik dengelerini bulur. İki grup, sanki bir hizmetçi ile bir misafir gibi, birbirlerini teselli eder ve ısıtırlar. Ticaret sona erdiğinde ve her şey bir anda dağıldığında, geriye yalnızca sonsuz bir boşluk ve umutsuzluk kalır.